De in Nederland toegestane Transfer Pricing methoden
In Nederland is niet één transfer pricing methode voorgeschreven, maar staat het de ondernemer vrij om in een gegeven situatie de voor hem/ haar best geschikte methode te kiezen.
Welke Transfer Pricing methoden zijn in Nederland toegestaan?
Uitgangspunt voor het bepalen van de juiste (at arm's length) prijs is de erkenning dat in de meeste gevallen niet één prijs de juiste prijs is, maar dat er in plaats daarvan een bereik is waarbinnen de juiste prijs kan worden gevonden.
Hetzelfde geldt voor de methode die moet worden toegepast om de “juiste” prijs te bepalen. Verschillende methoden en benaderingen zijn mogelijk, waarbij de ene misschien beter is dan de andere, maar uiteindelijk is het de ondernemer die bepaalt welke methode het beste past en dus ook welke moet worden toegepast.
Telkens wanneer de Nederlandse belastingdienst een Transfer Pricing onderzoek uitvoert, moet de belastingdienst de door de ondernemer meest geschikt geachte methode als uitgangspunt nemen, mits deze als zodanig gedocumenteerd is. Deze methode zal ook door belastingdienst moeten worden geaccepteerd, tenzij de belastingdienst aannemelijk kan maken dat de toegepaste methode onder de gegeven omstandigheden niet leidt tot een zakelijke (at arm’s length) prijsstelling.
In bepaalde situaties zullen sommige methoden betere resultaten opleveren dan andere. Hoewel van ondernemers mag worden verwacht dat zij hun keuze voor een Transfer Pricing methode baseren op de geschiktheid van de toegepaste methode voor de specifieke situatie, wordt van de ondernemer niet verwacht de voor- en nadelen van alle verschillende methoden tegen elkaar af te wegen en vervolgens uit te leggen waarom nou juist die ene methode (die uiteindelijk wordt gebruikt) het beste resultaat zou moeten geven onder de gegeven omstandigheden.
Bepaalde situaties zijn ook geschikt voor een combinatie van methoden. Daarentegen zijn ondernemers niet verplicht om meer dan één methode te gebruiken. De enige verplichting die op de belastingbetaler rust, is om uit te leggen waarom het besluit werd genomen om de specifieke methode die werd gekozen, te gebruiken. Deze eis is ook vastgelegd in de Wet op de vennootschapsbelasting.
De OESO Transfer pricing-methoden
Volgens de OESO kunnen de volgende methoden worden gebruikt om een marktconforme prijsstelling te realiseren:
De in Nederland geaccepteerde Transfer Pricing methoden
Nederland heeft de keuze gemaakt om de door de OESO ontwikkelde beginselen van Transfer Pricing als uitgangspunt te nemen voor de Nederlandse wetgeving en het beleid met betrekking tot Transfer Pricing. Het formele standpunt van de Nederlandse wetgever is dat de door de OESO geformuleerde Transfer Pricing beginselen ook in Nederland van toepassing zijn, tenzij daar expliciet in wetgeving of beleid van wordt afgeweken. In de praktijk heeft ook de rechtspraak in Nederland een zelfstandige rol voor de toetsing van de beginselen van Transfer Pricing aan de Nederlandse wetgeving, rechtspraak en algemene beginselen van behoorlijk bestuur.
De Nederlandse belastingdienst acht de volgende Transfer Pricing methoden het meest acceptabel:
Marktvergelijking van verkoopprijzen (comparable-uncontrolled-price methode)
Deze methode vergelijkt de interne prijs (de prijs die tussen gelieerde partijen wordt gehanteerd) met de prijs die wordt berekend voor vergelijkbare goederen en diensten in een vrijemarkttransactie.
Als vergelijkbare prijzen beschikbaar zijn, is deze methode de beste en eenvoudigste aanpak. In veel gevallen is echter geen prijs van derden direct beschikbaar of kan deze om welke reden dan ook niet (eenvoudig) worden bepaald. In die gevallen kunnen de andere methoden uitkomst bieden.
Marktvergelijking van brutowinstmarge (resale price methode)
Deze methode vergelijkt de prijzen niet, maar probeert het brutowinstpercentage van het bedrijf te vergelijken met het brutowinstpercentage dat gebruikelijk is voor vergelijkbare onafhankelijke bedrijven.
Externe informatie is vereist bij het toepassen van deze methode en derhalve is toegang nodig tot informatie die betrekking heeft op de brutowinstpercentages die worden gebruikt door vergelijkbare bedrijven. Dergelijke informatie is beperkt beschikbaar, dus in de praktijk zal deze methode niet altijd een oplossing kunnen bieden.
De berekening van de winst als een toeslag op de kosten (cost-plus methode)
Bij deze methode wordt de winst bepaald als een toeslag op gemaakte kosten. De toeslag moet overeenkomen met de functie(s) van het bedrijf en de gelopen risico's.
Bij het bepalen van het opslagpercentage neigen de Nederlandse belastingautoriteiten naar afstemming met de percentages die bij vergelijkbare bedrijven worden toegepast. Dit is natuurlijk ideaal, maar in de meeste gevallen is een dergelijke vergelijking niet mogelijk. Wat een oplossing kan bieden is een functionele analyse: welk percentage is geschikt in de huidige marktomstandigheden, rekening houdend met de functie en de risico's van de onderneming. De cost-plus-methode wordt het meest geschikt geacht voor niet-complexe (routinematige) activiteiten met een laag risicoprofiel, zoals assemblageactiviteiten voor een derde (geen aandelen- of debiteurenrisico).
Overigens is voor het toepassen van deze methode ter zake van kwalificerende “diensten met lage toegevoegde waarde” (Low Added Value Services) een vereenvoudigde benadering toegestaan, waarbij zonder nadere onderbouwing een winst opslag van 5% mag worden gehanteerd.
Marktvergelijking van winstverdeling in de totale keten (profit-split methode)
Met deze methode wordt de winst bepaald als een percentage van de totale winst die wordt behaald in de gehele keten binnen de groep. De totale winst wordt vervolgens als een percentage verdeeld tussen de verschillende onderdelen in de keten. Het uitgangspunt is de verdeling van het percentage dat gebruikelijk geacht kan worden in een vergelijkbare keten met niet-gelieerde partijen.
Ook met de toepassing van deze methode zal de Nederlandse belastingdienst doorgaans eisen dat de percentages worden onderbouwd door een externe marktvergelijking. Dit is een ruwe aanpak, waarbij weinig ruimte is voor typische kenmerken van de onderneming maar deze methode kan conceptueel tot acceptabele resultaten leiden. Als marktvergelijking niet mogelijk is, kan doorgaans een functionele analyse uitkomst bieden.
Marktvergelijking van de nettomarge in vergelijkbare transacties (Transactional Net Margin-methode)
Deze methode heeft tot doel de juiste (at arm's length) marktprijs te bepalen door de nettowinstmarge (zoals gedefinieerd) in een transactie te vergelijken met de marges in vergelijkbare ongecontroleerde transacties uitgevoerd door de ondernemer zelf of, indien dergelijke gegevens niet beschikbaar zijn, de marges in dergelijke vergelijkbare ongecontroleerde transacties uitgevoerd door niet-verbonden partijen.
De basis voor het berekenen van de nettowinstmarge is meestal de totale kosten van het bedrijf, maar indien toepasselijker kan dit ook een andere indicator zijn, zoals omzet of waarde van de activa.